விழுந்தவர்களின் வரலாறு...!

ஒரு முறை, என் கணவரை படாதபாடு படுத்தி, என் தூரத்து
உறவினர் வீட்டுக்கு அழைத்து சென்றேன். உண்மையாகவே
தூ..ரத்து உறவினர் தான்,

சுமார் 15 கிமீ சென்னைக்குள்ளேயே பயணிக்க வேண்டும்.
போனதும், வாங்க, வாங்க என்று அன்போடு அழைத்து
அமரச்செய்து, காபியும் கொடுத்தார்கள். காபியை வாங்கிய
என் கணவர், பாதியாக ஆற்றி, மீதியை தரையில் வைக்க
பக்கவாட்டில் சாய்ந்தார்.

அது வரை தான் பார்த்தேன். அடுத்தக்காட்சியில் கீழே விழுந்து
கிடக்கிறார். மேலே காபி அபிஷேகம். கீழே விழுந்தால்
அடிபடவில்லை என்பதை விடவும், யாரும் கவனிக்கவில்லை
என்பது தானே நிம்மதி?

அந்த நிம்மதி என் கணவருக்கு கிட்டவில்லை, பாவம். உறவினர்
குடும்பமே சூழ்ந்துக்கொண்டு, எப்படி விழுந்தார், உள் காயம் –
வெளி காயம் எதேனும் இருக்க வாய்ப்புள்ளதா, காபியை ஏன்
பக்கவாட்டில் வைக்கக்கூடாது, அப்படியே வைக்க நேர்ந்தாலும்
எத்தனை டிகிரி ஆங்கிளில் சாய்வது வரை உசிதம் என்று
விரிவாக பேசி தீர்த்தார்கள்.

எங்களை சமாதானம் செய்யும் விதமாக, சேர் எப்பவும் உள்ளே
தான் போடறது.. என்பதாக உறவினர் இழுக்கிறார். அதென்ன
உள்ளே போடுவது? உள்ளே மட்டும் விழலாமா என்று அப்போது
கேட்க வசதிப்படவில்லை.

போதாத குறைக்கு, அந்த வீட்டுப்பெரியவர் ஒரு சேரை, அதாவது
நல்ல சேரை போட்டு எதிரில் உட்கார்ந்துக்கொண்டு, அவர் வீட்டில்
இது வரை விழுந்தவர்களின் வரலாற்றை கொட்டித்தீர்த்தார்.

மொகலாயப்பேரரசின் வீழ்ச்சி கதையெல்லாம் தோற்றது.
அத்தனை நெடிய வரலாறு. சுவரில் கோடு போட்டு எண்ணி
வைக்காதது தான் பாக்கி. அத்தனை பேர் விழுந்திருக்கிறார்கள்.
இனி எப்போது அந்த சேர், சேரிடம் அடையுமோ தெரியாது.

திரும்பி வரும் போது, என் கணவர் பரிதாபமாக சொல்கிறார்,
அடுத்த முறை யார் விழுந்தாலும் என் கதையும் சேர்ந்து
சொல்வாங்க இல்ல?

——————————-
-குங்குமம் தோழி
கட்டுரையிலிருந்து

ஹா ஹா அருமை

பாவம் அந்த கணவர்