ஒண்டவந்த பிடாரிகள்

by **M.Jagadeesan** Wed Jan 04, 2017 9:54 pm

ஒரு ஊரில் பேதை ஒருவன் வாழ்ந்து வந்தான் .அவன் பரம ஏழை . ஊழ் வயத்தால் ஒருசமயம் அவனுக்குப் பெரும்பொருள் கிட்டியது .அவனுக்குத் தலைகால் புரியவில்லை . என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை .

உற்றார் உறவுகளை நம்ப மறுத்தான்; இரத்த சொந்தங்களை விலக்கி வைத்தான் .அதே சமயத்தில் முன்பின் தெரியாதவர்கள் அவன் வீட்டிற்கு வர ஆரம்பித்தனர் . இவனும் அவர்களை நம்ப ஆரம்பித்தான் . மயக்குமொழி பேசி மாயவலை விரித்தனர் . அவர்கள் விரித்த வலையில் இவனும் வீழ்ந்தான் . அண்ணன் எப்போது சாவான்; திண்ணை எப்போது காலியாகும் என்று காத்துக் கிடந்தனர் . அதுவும் ஒருநாள் நடந்தது . ஒண்டவந்த பிடாரிகள் ஒப்புக்கு ஓலமிட்டனர் . பாவம் பேதை ! அவனுடைய அளப்பரிய செல்வம் கயவர்களின் கைக்குச் சென்றது .

இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வாழ்ந்த வள்ளுவர் காலத்திலும் , இதுபோன்ற கயவர்கள் இருந்திருக்கிறார்கள் என்றால் , அது வியப்பாக இருக்கிறதல்லவா !

ஏதிலார் ஆரத் தமர்பசிப்பர் பேதை
பெருஞ்செல்வம் உற்ற கடை .

பொருள் : பேதை ஒருவனுக்குச் செல்வம் கிடைத்தால் , சொந்தங்கள் எல்லாம் ஒருவாய் சோற்றுக்காக அல்லாடிக் கொண்டிருக்க , சொந்தமில்லாத அயலார் , அறுசுவை உணவு உண்டு பசியாறுவார்கள் .

ஏனோ இந்த சமயத்தில் இந்தக் குறள் என் நினைவுக்கு வந்தது .