புதுக்கவிதை

by ந.க.துறைவன் Sat Dec 24, 2016 6:22 am

First topic message reminder :

நிலைமை ரொம்ப மோசமாக இல்லை..!!
*

நிலைமை ரொம்ப மோசமாக இல்லை
சமாளிக்கக் கூடிய வகையில் தானிருக்கிறது
சமாளிப்பதற்கான சாத்தியக் கூறுகள்
அத்தனையும் ஆராயப்பட்டுள்ளது.
எப்படியும் சமாளிக்கலாம் என்றுதான்
மையக் குழு முடிவு செய்துள்ளது
நிபுணர்கள் கருத்து தெரிவிக்கிறார்கள்.
விமர்சகர்கள் கரித்துக் கொட்டுகிறார்கள்.
நிலைமை ரொம்ப மோசமாக இல்லை
சமாளிக்கக் கூடிய வகையில் தானிருக்கிறது
எப்படியும் சமாளித்தே தீர வேண்டும் என்பதில்
வைராக்கியமாக இருக்கிறோம் என்பதை மட்டும்
தைரியமாகச் சொல்லிக் கொள்கிறோம்.
சமாளித்து விடுவோம் என்று நம்புங்கள்.
சமாளிப்பது என்பதும் ஒருவகையில்
சர்க்கஸ் வித்தை தான் தெரியுமா?
நிலைமை ரொம்ப மோசமாக இல்லை
சமாளிக்கும் தருணத்தில் கொஞ்சம்
சங்கடங்கள் இருக்கத்தான் செய்யும்
அதை தாங்கிக் கொள்ள மனப்பக்குவம் தேவை.
உங்களுக்கும் இருக்கிறது எனக்கும் இருக்கிறது
சங்கடங்களை வென்றுதான் நாம்
சாதனைகளைப் படைக்க வேண்டும்
சமாளிப்பதற்குள் யாருக்கும் எதுவும்
நேர்ந்து விடாது பார்த்துக் கொள்வோம்.
நிலைமை ரொம்ப மோசமாக இல்லை
சமாளிக்கும் வகையில் தானிருக்கிறது
ஆனால், எப்படி சமாளிப்பது என்பதில்
கொஞ்சம் சிக்கல் உருவாகிவிட்டது?
சிக்கலிலிருந்து தான் சிக்கலை
விடுவிக்க வேண்டும்…??

ந.க.துறைவன்.

by **T.N.Balasubramanian** Thu May 25, 2017 8:01 am

MJagadeesan wrote:தற்போது நான்
காதலியின் கரங்களிலே கட்டுண்டு கிடக்கின்றேன் .
அதனால் எனக்கு
அக்கினி நட்ஷத்திரமும் மார்கழிப் பனிதான் !

இதை நிச்சயம் அனுபவக் கவிதை என கூறமாட்டேன்.
நல்லதோர் கற்பனை என்பேன். புன்னகை

ரமணியன்

by ந.க.துறைவன் Sun May 28, 2017 11:40 am

உண்மை தான் சார்.

by ந.க.துறைவன் Sun May 28, 2017 11:40 am

பருஉடல்…!!
*
நேற்றைய மனச்சோர்வு இன்றும்
நீங்கவில்லையெனினும் உளம்
திடமான தெம்புடன் இருப்பதாகவே
உணர்கிறேன். யாரோ ஒருவரின்
குரலின் தொனி பார்வை என்மீதான
அக்கரையோடு அழைப்பு விடுக்கிறது.
இருப்பினும் அதனை செவியுறுகிறேன்
என்ன சொல்வாரோ என்ற தயக்கம்?
என்ன கேட்பாரோ என்ற வெட்கம்?
எப்படி உணர்வாரோ என்ற அமைதின்மை?
எனக்குள் வெளியேறாத வார்த்தைகள்
உள்ளுக்குள் ஒளிந்துக் கொண்டிருக்கிறது.
என்னறை எங்கும் வெளிச்சம் மறைந்து
இருள் சூழ்கிறது. வேம்புக் காற்றில் அலைகின்றன
இலைகள். மங்கிய ஒளியெங்கும் பரவிய நேரம்
பறவைகள் ரெண்டு கடந்து பறந்து போகின்றன.
திறந்த சன்னல் வழியே கருப்பு இருட்டை
ஊடுருவிப் பார்க்கிறேன். மின்கம்பத்தின் விளக்கின்
கீழ் விளையாடிக் களிக்கின்ற விட்டில்கள்
மரணத் தவிப்பில் உதிர்ந்து உதிர்ந்து வீழ்கின்ற
அந்நொடிப்பொழுது கனத்துரைந்து அதிர்கின்றன
என்புதோல் போர்த்திய என் பருஉடல்…!!
ந.க.துறைவன்.
*