சான்றோர் வாழ்வில்... பழைய மேசை

ஒரு சமயம் கும்பகோணம் காலேஜில் மேசை, நாற்காலி
போன்ற சில மரச்சாமான்களை ஏலம் போட்டார்கள்.
தியாகராச செட்டியார் பயன்படுத்திய மேசையும் அவற்றில்
இருந்தது.

தமக்கு வேலை பண்ணிவைத்த தியாகராச செட்டியாரிடம்
பெரிதும் நன்றியறிவுடையவர் ஆசிரியர். அவரை நினைவுகூரத்
தம்முடைய வீட்டுக்குத் "தியாகராச விலாசம்' என்று பெயர்
வைத்தார். அவருடைய வரலாற்றையும் எழுதியிருக்கிறார்.

ஆகவே, தியாகராச செட்டியார் பல காலம் இருந்து பாடம்
சொல்லும்போது, அவரது கைப்பட்ட அந்த மேசை ஆசிரியருக்குப்
புனிதமான பண்டமாகத் தோன்றியது. அந்த மேசையும் ஏலத்திற்கு
வருகிறது என்று தெரிந்தவுடன், அதை ஏலம் எடுத்துத் தம் வீட்டிற்குக்
கொண்டுவந்து விடலாம் என்று ஆசிரியர் போனார்.

ஆனால், ஏலம் கேட்கப் போன போதுதான், முதல் நாளே அந்த
மேசையை வேறு ஒருவர் வாங்கிக்கொண்டு போய்விட்டார் என்ற
செய்தி ஆசிரியருக்குக் கிடைத்தது. அதனால், ஆசிரியர் மிகவும்
ஏமாற்றம் அடைந்தார்.

"அது எங்கே போயிருக்கும்? யார் அதை வாங்கிக்கொண்டு போனார்?'
என்பனவற்றை எல்லாம் விசாரித்தார். பிறகு யானையடி குதிரையடித்
தெருவிலுள்ள இராமசாமி நாயுடு என்பவர் அதை வாங்கிக்கொண்டு
போய் இருப்பதாகத் தெரிந்தது. அதை வாங்கினவர் விலாசம்
தெரிந்தவுடன் கொஞ்சம் பணம் அதிகமாகக் கொடுத்து, அவரிடமிருந்து
மேசையைத் தாம் வாங்கி வந்துவிடலாம் என்ற தீர்மானத்தில்,
இராமசாமி நாயுடுவைத் தேடிச் சென்றார்.

அவரைச் சந்தித்து, ""நீங்கள் வாங்கின விலையைவிட நான் அதிகமாகக்
கொடுக்கிறேன். அந்த மேசையை எனக்குக் கொடுத்துவிடுங்கள்'' என்று
கேட்டார்.

"அது எப்படி? நான் எனக்கு வேண்டுமென்றுதானே அதை வாங்கி
வந்திருக்கிறேன். அதை விட்டுவிட எனக்கு மனமில்லை'' என்று சொல்லி
விட்டார் இராமசாமி நாயுடு. ஆசிரியருக்கு மிகவும் வருத்தம் உண்டாயிற்று.
ஆயினும் மனம் தளரவில்லை. அடுத்தடுத்துப் பல நாட்கள் அவருடைய
வீட்டிற்குச் சென்று கேட்டு வந்தார்.

"நீங்கள் மேஜை வேண்டும் என்றுதான் வாங்கி வந்தீர்கள், இதுவோ பழைய
மேசை. நீங்கள் புதியதாகவே ஒரு மேசையை வாங்கிக் கொள்ளலாம்.
எனக்கோ இது குண்டும் குழியுமாக இருக்கிற பழைய மேசையாகத்
தோன்றவில்லை. தியாகராச செட்டியாரின் கைப்பட்ட புனிதமான பூஜைப்
பொருளாகத் தோன்றுகிறது. என்ன விலை சொன்னாலும் நான் தருகிறேன்.
தயை செய்து அதை எனக்கு அளிக்க வேண்டும்'' என்று கெஞ்சாதக்
குறையாகக் கேட்டார்.

இராமசாமி நாயுடு மனம் இரங்கி அந்த மேசையைக் கொடுப்பதாகத்
தோன்றவில்லை. ஆசிரியர் அவர்மேல் ஒரு செய்யுளை இயற்றித் தம்
விருப்பத்தைத் தெரிவித்துக் கொண்டார். வாய்ப்பேச்சுக்கு இரங்காத
அவர், தம்மேல் பாடப்பெற்ற தமிழ்ச் செய்யுளைக் கேட்டவுடன், மனம்
இரங்கி அந்த மேசையை ஆசிரியருக்கு விற்றுவிட முன்வந்தார்.

அந்த மேசையை வாங்கிக்கொண்டு வந்து தம் வீட்டில் போட்ட பிறகுதான்
ஆசிரியப் பிரானுக்கு ஏதோ ஒரு புதிய ராஜ்யத்தைப் பிடித்தது போன்ற
மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டது.
-
-----------------------------------

-வாகீச கலாநிதி கி.வா.ஜகன்நாதனின் "என் ஆசிரியப்பிரான்' என்ற
நூலிலிருந்து...