பெற்றோர்களை கண் போன்று பாதுகாப்போம் –

பழங்காலத்தில் ஜப்பான் நாட்டில் விசித்திரமான
ஒரு பழக்கம் இருந்து வந்தது.
பெற்றோர்கள் வயதாகி முதுமையின் காரணமாக
ஆற்றல் குறைந்து, மற்றவர்களுக்கு எவ்விதப்
பயனும் அளிக்க முடியாத நிலைக்கு வந்துவிட்டால்,
அவர்களைத் தூக்கிக் கொண்டு போய் உயரமான
மலைகளின் மேல் வைத்துவிட்டு வந்துவிடுவார்கள்.
–
எதுவும் செய்ய முடியாத நிலையில் உள்ள
அம்முதியோர்கள் பசி, தாகத்தினால் தனிமையில்
வாடி வதங்கி மடிவார்கள்.
–
இப்படியான சூழ்நிலையில் ஓர் இளைஞன் முதுமை
அடைந்த தன் தாயை சுமந்து கொண்டு மரங்கள்
சூழ்ந்த காட்டுப்பகுதியில் மலை உச்சியை நோக்கி
நடந்து கொண்டிருந்தான்.
–
தாய், மகன் இருவருமே எதுவும் பேசவில்லை!
–
ஆனால் சிறிது நேரத்தில் தன்தோளில் இருந்த
தாயார். ஏதோ ஒருவித மணம் கொண்ட மரங்களின்
சின்னசின்ன கிளைகளை ஒடித்துக் கீழே போட்டுக்
கொண்டே வருவதை மகன் அறிந்தான்.
–
உடனே,
“”அம்மா, ஏதோ ஒரு மாதிரியான மரத்தின் கிளைகளை
ஒடித்துக் கீழே போட்டுக் கொண்டே வருகிறீர்களே! ஏன்?”
என்று கேட்டான்.
–
அதற்கு தாயார், “மகனே, நீ என்னை மலை மீது விட்டு
விட்டு வீடு திரும்பும்போது வழி தெரியாமல் திண்டாடக்
கூடாதல்லவா?
–
இங்கே போடப்பட்டுள்ள கிளைகளை கவனித்து நடந்தால்
வழி தவறாமல் நீ பாதுகாப்பாக வீடு போய் சேரலாம்.
அதற்காகவே கிளைகளை அடையாளமாகப் போடுகிறேன்”
என்றாள்.
–
“வயதாகிவிட்ட தன்னை தவிக்கவிட்டுச் சென்றாலும்
மகன் பத்திரமாக வீடு போய்ச் சேர வேண்டும் என்று
நினைக்கும் பாசமிகுந்த இந்த தாயா பயனற்றவர் என்று
உள் மனம் கேட்க, அவன் தன் தாயை மீண்டும் தன்
வீட்டுக்கே கொண்டு வந்து பாசத்துடன் பராமரிக்கலானான்
-.
அதன்பின்பு அந்தக் கொடூரமான பழக்கம் அந்த நாட்டை
விட்டே ஒழிந்தது.
–
இந்த கதை சொல்ல வரும் கருத்து நம் வாழ்வுக்கு மிக
முக்கியம்..
–