நம்பிக்கைகள் தான் உறவுகளை உறுதியாக்குகின்றன!

“காதலித்து திருமணம் செய்துகொள்ள வேண்டும் என்று
ஆசைப்பட்டேன். ஆனால், என்னால் எந்தப் பெண்ணையும்
காதலிக்க முடியவில்லை. குழப்பமாக இருக்கிறது” என்றபடி
அந்த குருவிடம் போய் நின்றான் அவன்.

நல்ல வேலையில் இருக்கிறான்; வசதியானவன்; கம்பீரமாகவும்
இருந்தான்.

குரு அவனை பார்த்து சிரித்தார். பக்கத்திலிருந்த சோளத்
தோட்டத்தைக் காட்டினார்.

“அங்கு போ! இருப்பதிலேயே பெரிதான சோளக்கதிரை பறித்து வா.
ஒரே நிபந்தனை…. போன பாதையில் திரும்பி வந்து, ஏற்கனவே
பார்த்ததைப் பறிக்கக் கூடாது!”

இளைஞன் போனான். முதல் வரிசையிலேயே ஒரு பெரிய
சோளக்கதிர் இருந்தது. கொஞ்ச தூரத்தில் பார்த்தால் அதைவிடப்
பெரிதாக இன்னொன்று தெரிந்தது. தோட்டம் ரொம்பப் பெரியது.
இன்னும் உள்ளே போனால் பெரிதாக கிடைக்கும் என்று நினைத்தான்.

கொஞ்ச தூரத்தில் மிகப்பெரிய சோளக்கதிர் அவனை சுண்டி இழுத்தது.
அதையும் அலட்சியம் செய்துவிட்டு நடந்தான். நடக்க நடக்க அவனுக்கு
ஒரு உண்மை புரிய ஆரம்பித்தது….

தோட்டத்தின் இந்த பக்கத்தில் இருக்கும் கதிர்கள் எல்லாமே சிறிதாக
இருந்தன. பெரிய கதிர்களை அவன் இழந்துவிட்டான். எனவே வெறுங்
கையோடு தலையை தொங்கப் போட்டுக்கொண்டு வந்து குரு முன்பாக
நின்றான்.

குரு சிரித்தார்.
“இன்றைய இளைஞர்களின் பிரச்சினையே இது தான்! இதை விட சிறந்தது
வேண்டும்’ என நினைத்து, கிடைக்கும் ஒவ்வொரு துணையையும்
புறக்கணிக்கிறீர்கள். அந்த தேடல் வெறுமையில் முடியும்போது தான்
அவர்களுக்கு புரிகிறது…’கிடைத்த நல்ல துணையை இழந்துவிட்டோம்’
என்பது! வாழ்கையில் ரிவர்ஸ் கியர் போட்டு அதை அடைய முடிவதில்லை…”

“அப்போ என் கல்யாணமும் இப்படி தான் ஆகுமா?”

“இல்லை” என்று அந்த இளைஞனின் தோள்களை ஆதரவாக பிடித்தபடி
குரு சொன்னார்,

“இப்போது உன்னைத் திரும்பவும் அந்த தோட்டத்துக்கு அனுப்பினால்
உசாராகி விடுவாய். கையில் கிடைத்த ஏதோ ஒரு கதிரை பறித்து,
‘இது தான் பெரியது’ என்று திருப்தியடைந்து விடுவாய். அது தான் பெரியது
என்று நம்புகிறாயே, அந்த நம்பிக்கை உனக்கு கைகொடுக்கும்” என்றார்.
–
————–
நீதி:
–
நம்பிக்கைகள் தான் உறவுகளை உறுதியாக்குகின்றன!