அப்பாவும் மகனும்

தன் தந்தையைப் பற்றி ஒரு மகனின் கண்ணோட்டம்.
5 ஆவது வயதில் - எங்கப்பாவால
முடியாத காரியம் எதுவுமே கிடையாது,
அவரால் எதுவும் செய்ய முடியும், அவர்
மிகவும் கெட்டிக்காரர்.
10 ஆவது வயதில் - ஏனோ எங்கப்பாவிற்க்கு
சில விசயங்கள் புரியவே மாட்டேங்குது,
விளையாடவே விடமாட்டேங்குறார், எப்போதும்
படி படி என்கிறார்.
15 ஆவது வயதில் - அப்பா இருந்த காலம்
வேறு, இப்ப காலம் எவ்வளவோ மாறிப் போச்சு,
அவருக்கு வயசாயிட்டதால ஒண்ணுமே புரிய
மாட்டேங்குது, பழசையே நினைத்துக்
கொண்டு பேசுகிறார்.
18 ஆவது வயதில் - போயும் போயும் அப்பாகிட்ட
போய் இதை ஏன் கேட்டேன், நல்லா குழப்பி
விட்டுட்டார்.
21 ஆவது வயதில் - ஐயோ எங்கப்பாவா ? ஒரு
நிமிஷம் கூட உட்கார்ந்து பேச முடியாது,
சரியான அறுவைக் கேசு, சொன்னதையே
திரும்ப திரும்ப சொல்லுவார்.
30 ஆவது வயதில் - என்னதான்
இருந்தாலும் அப்பாவுக்கு அனுபவம்ன்னு
ஒன்னு இருக்குல்ல, அவர் யோசனையும்
கொஞ்சம் கேட்டுக்கலாம்.
35 ஆவது வயதில் - சாரி ! எதற்கும்
அப்பாவிடமும் ஒரு வாரத்தை கேட்டுக்கிறேன்,
அவரிடம் கேட்க்காமல் எதையும் நான்
செய்வதில்லை.
40 ஆவது வயதில் - ஹூம்... !! இப்ப மட்டும்
அப்பா இருந்திருந்தால், எவ்ளோ நல்ல
ஐடியா கொடுத்திருப்பார், அவருடைய
முன் யோசனையும் புத்திசாலித்தனமும் தைரியமும்
இனி யாருக்கு வரும்...? எல்லாமே அவருக்கு
தனி.
50 ஆவது வயதில் - ஐய்யோ... கடவுளே....
அப்பா இல்லை என்பதை நினைத்துக்கூட பார்க்க
முடிய வில்லையே...
எத்தனையோ விசயங்களை அவரிடம் இருந்து
கற்றுக்கொண்டிருக்கலாம்,
அலட்சியமாக இருந்து விட்டேனே...
இப்போ நினைச்சாலும் தாங்க முடியவில்லையே...
உயிரோடு இருக்கும் போது தந்தையின் மதிப்பு
தெரியாது.

கார்த்திக் செயராம் wrote:
எத்தனையோ விசயங்களை அவரிடம் இருந்து
கற்றுக்கொண்டிருக்கலாம்,
அலட்சியமாக இருந்து விட்டேனே...
இப்போ நினைச்சாலும் தாங்க முடியவில்லையே...
உயிரோடு இருக்கும் போது தந்தையின் மதிப்பு
தெரியாது.

மேற்கோள் செய்த பதிவு: 1180206
இது ஒவ்வொரு மகனுக்கும் ஏதாவது ஒரு காலக்கட்டதில் தோன்றும்,ஆனால் என்ன பயன்,நன்றி கார்த்தி.

என் தந்தை எனக்காக செய்த ஓவ்வொரு செயல்களில் ஒவ்வொரு அர்த்தம் உள்ளது என்பதை அவரின் பிநிவிற்கு பிறகுதான் உணர்ந்து கொண்டேன்.