வாழ்ந்து கெட்டவனின் இறுதிக் கடிதம் .

கண்ணே !

எண்பது வயது எனக்கு ஆயிற்று !
கண்கள் குழிந்து காதுகள் அடைத்து
உண்ணவும் இன்றி உடுக்கவும் இன்றி
தண்ணெனும் குளிரில் மேனி நடுங்கி
இம்மியும் விலகா இருமல் நோயுடன்
தும்மலும் சேர்ந்து துயரப் படுத்த
நாளை எண்ணி வாழ்கின் றேன்யான்
ஏழை எழுதும் கடிதம் இஃதே !

தென்னையும் பனையும் கமுகும் சூழ்ந்த
நன்னிலம் என்னும் சிற்றூர் அதனில்
நானும் நீயும்  மகளுடன் சேர்ந்து
வானூர் மதியமும் உடுக்களும் போல
வளம்பெற நலமுடன் வாழ்ந்து வந்தோம்.
அருமை மகளிடம் அன்பு செலுத்தி
விரும்பிய யாவும் வாங்கித் தந்தேன்.
பன்னிரண் டாண்டு நிறைவுறும் நாளில்
பருவம் எய்தினள் அழகுப் பாவை
திருமகள் கொல்லோ ஊர்வசி கொல்லோ
தேரினில் வலம்வரும் தெய்வம் கொல்லோ
என்றே ஊரார் வியப்புடன் நோக்க
பெற்ற நாளினும் அற்றை நாளில்
பெருமிதம் கொண்டோம் அவளை எண்ணி.

தெய்வ குற்றமோ முன்வினைப் பயனோ
செய்தவப் பெரியோர் பிழைத்த குற்றமோ
கணிகை ஒருத்தியின் காதலில் விழுந்து
கைப்பொருள் இழந்தேன் கடமையும் மறந்தேன்
செய்வன வற்றை செய்யா தொழிவதும்
செய்வன அல்ல செய்து முடிப்பதும்
உய்யும் வழிக்கு உறுகண் ஆமெனும்
பொய்யில் புலவன் பொருளுரை மறந்தேன்.
கட்டிய மனைவி காதலைத் துறந்து
வெட்டிய விழியாள் வீடகம் சென்றேன்.
வாடகை கொடுக்கவும் வழியில் லாமல்
ஆடல் பாடலில் அனைத்தையும் தொலைத்தேன்.
பெற்ற தனைத்தும் துய்த்து முடித்தபின்
அற்ற குளத்துப் பறவை போல
கணிகை நீங்கினள் என்னை விட்டு.

முதுமை வயதில் பணிவிடை செய்ய
வதுவை செய்த வார்குழ லாளொடு
பெற்ற பிள்ளைகள் பெருகிய சுற்றம்
உற்ற நண்பரும் ஊருடை மக்களும்
அடுத்து என்னைச் சூழ இருக்க
கொடுத்து வைக்க இயலாப் பாவியேன் !

மானேர் விழியாள் மங்கை உனக்கும்
தேனார் மொழியாள் திருமகள் தனக்கும்
தீங்கு விழைத்தேன் தீயன மொழிந்தேன்
யாங்கு சென்றுஎன் குற்றம் களைவேன்?
கங்கை யாடினும் காவிரி யாடினும்
பொங்கு மாக்கடல் தண்துறை ஆடினும்
திங்களில் பட்ட தீராக் கறைபோல்
என்னுடன் இருந்து என்னை வருத்தும்.




அஞ்சன விழியாள் அன்பு மனைவி
மஞ்சள் பூசி பொலிவுடன் விளங்கும்  
முகத்தில் விழிக்கும் அருகதை இன்றி
இகத்தில் வாழ விருப்பமும் இன்றி
சாவைத் தேடி செல்கின்றேன் யான் !
கண்ணே என்னை மன்னிப்பாய் நீ !

மிக உருக்கமான கவிதை ஐயா .........................

நன்றி கிருஷ்ணம்மா !

ஐயா அருமையான கவிதை.