“ யாம் “ என்னும் சொல்லாட்சி

**M.Jagadeesan** · **M.Jagadeesan** Thu Oct 01, 2015 9:50 pm

“
நான் , எனது , என்னால் , என்னுடைய என்ற சொற்கள் ஒருவனுடைய ஆணவ மலத்தைக் குறிக்கும். இந்த ஆணவ மலத்திலிருந்து ஒருவன் எப்போது விடுபடுகிறானோ , அப்போதுதான் அவன் ஆண்டவனுடைய அருளைப் பெறமுடியும் .

யான்எனது என்னும் செருக்கறுப்பான் வானோர்க்கு
உயர்ந்த உலகம் புகும் . ( துறவு – 345 )

என்பார் வள்ளுவர் .

அதாவது “ யான் “ , “ எனது “ என்னும் பற்றுக்களை எவன் ஒருவன் விடுகின்றானோ , அப்போது அவன் வானோர்க்கும் எய்தற்கு அறிய வீட்டு உலகத்தை ( சொர்க்கத்தை ) அடைவான் என்பது இக்குறளின் பொருள் .

இந்த இலக்கணம் முற்றும் துறந்த துறவிகளுக்கு மட்டும்தான் . அக்காலத்தில் புலவர்களும் , மன்னர்களும் தம்மை “ யாம் “ என்று பன்மையில் அழைத்துக் கொள்வதில் பெருமிதம் அடைந்தனர் . சென்ற நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த பாரதியார் கூட ,

“ யாம்அறிந்த மொழிகளிலே தமிழ்மொழிபோல்
...இனிதாவது எங்கும் காணோம் ....”

என்றும்

“யாம்அறிந்த புலவரிலே கம்பனைப்போல்
...வள்ளுவனைப் போல் இளங்கோவைப் போல்
பூமிதனில் யாங்கணுமே பிறந்த தில்லை......”
என்றும் பாடினார்.

தாம் வாழ்ந்த வறுமை நிலையிலும் “ யாம் “ என்னும் பெருமித உணர்வு அவரைவிட்டு நீங்கவில்லை .

வான்புகழ் வள்ளுவரும் தாம் யாத்த திருக்குறளில் “ யாம் “ என்னும் சொல்லை மூன்று இடங்களில் கையாண்டுள்ளார் .

பெறுமவற்றுள் யாமறிவ தில்லை அறிவறிந்த
மக்கட்பே றல்ல பிற . ( மக்கட்பேறு – 61 )

என்ற குறளின் வாயிலாக வள்ளுவர் இல்லறம் நடத்திப் பிள்ளைகள் பெற்றவர் என்பதையும்

யாம்மெய்யாக் கண்டவற்றுள் இல்லை எனைத்தொன்றும்
வாய்மையின் நல்ல பிற . ( வாய்மை – 300 )

என்ற குறளின் வாயிலாக வாய்மையின் மீது வள்ளுவர் கொண்ட அசைக்கமுடியாத நம்பிக்கையையும்

மக்களே போல்வர் கயவர் அவரன்ன
ஒப்பா ரியாம்கண்ட தில் . ( கயமை – 1071 )

என்ற குறளின் வாயிலாக கயவர்பால் வள்ளுவர் கொண்ட வெறுப்பும் தெள்ளிதின் புலப்படும் .

சிலப்பதிகாரக் காப்பியத்தில் , வழக்குரை காதையில் , கண்ணகி , பாண்டியன் நெடுஞ்செழியன் அரசவைக்குச் சென்று வாதிடுகிறாள் . தன் கணவன் குற்றமற்றவன் என்றும் , அவன் அநியாயமாக அரசனால் ஆராயாது கொல்லப்பட்டான் என்றும் கூறுகிறாள் . அதற்கு அரசன் ‘ கள்வனைக் கோறல் கடுங்கோலன்று “ என்று கூறுகிறான் . அதற்குக் கண்ணகி தன்னுடைய சிலம்பு மாணிக்கப் பரல்களைக் கொண்டது என்று கூறுகிறாள் .உடனே மன்னன் ,

யாமுடைச் சிலம்பு முத்துடை அரியே
தருகெனத் தந்து தான்முன் வைப்பக்
கண்ணகி அணிமணிக் காற்சிலம் புடைப்ப
மன்னவன் வாய்முதல் தெறித்தது மணியே, மணி கண்டு
தாழ்ந்த குடையன் தளர்ந்தசெங் கோலன்
பொன்செய் கொல்லன் தன்சொற் கேட்ட
யானோ அரசன் யானே கள்வன்

என்று கூறி பாண்டிய மன்னன் உயிர் துறக்கிறான் . இங்கு கவனிக்கவேண்டியது என்னவென்றால் “ யாம் “ என்று முதலில் பெருமையாகக் கூறிக்கொண்ட அரசன் , தான் ஆராயாது கோவலனைக் கொன்றுவிட்டோம் என்று அறிந்தவுடனேயே , குற்ற உணர்வு மேலிட , “ யானோ அரசன் யானே கள்வன் “ என்று தன்னைத் தானே தாழ்த்திக் கொள்கிறான் . “ யாம் “ என்ற பெருமித உணர்வு குறைந்து “ யான் “ ஆயிற்று . இந்த நுட்பமான சொல்லாட்சி உணர்ந்து இன்புறத்தக்கது .