கடவுளே... கடவுளே....

புளியமரத்தில் கூடு கட்டி வாழ்ந்து வந்த மைனா, ஒருநாள், இரை தேடிவிட்டு திரும்பி வரும் வேளையில், அந்த மரத்தடியில் முனிவர் ஒருவர் அமர்ந்திருந்தார். மரக்கிளையில் நின்றபடி, அந்த முனிவரின் முகத்தை உற்று நோக்கியது மைனா.

முனிவர் முகத்தில் சோகம் நிழலாடியது. அவர் ஏதோ கவலையுடன் எதையோ நினைத்து சிந்தித்துக் கொண்டிருப்பது போன்று மைனாவுக்குத் தோன்றியது.
உடனே அந்த மைனா அவர் முன்னே பறந்து வந்து நின்றது.

""முனிவரே வணக்கம்! நான் நீங்கள் அமர்ந்திருக்கும் இந்த மரத்தில்தான் வாழ்ந்து வருகிறேன். இப்போது தான் இரை தேடிவிட்டு திரும்பி வந்தேன். வந்ததும் தங்கள் முகத்தைக் கூர்ந்து கவனித்தேன். தாங்கள் ஏதோ கவலையுடன் இருப்பது போன்று தெரிகிறது. தங்கள் கவலை என்னவென்று என்னிடம் தெரியப்படுத்தினால், அடியேன் சிறு முயற்சியாவது செய்து உங்கள் கவலையைத் தீர்த்திட முயல்வேன்,'' என்றது மைனா.
மைனாவின் பேச்சைக் கேட்ட முனிவர் வெறுப்போடு அதனை நோக்கினார்.

""மைனாவே! என்னாலேயே எனது கவலையைத் தீர்க்க முடியவில்லை! இதில் நீ எங்கே என்னுடைய கவலையைத் தீர்க்கப் போகிறாய்? பேசாமல் உனது கூட்டினுள் சென்று அடைந்து கொள்,'' என்றார் முனிவர்.
""முனிவரே! தங்களுக்கு வெறுப்பான மன நிலையிருக்கிறது. அதனால், என் மீது நீங்கள் வெறுப்பை காட்டுகிறீர்கள். தயவு செய்து நீங்கள் எதனால் கவலைப்படுகிறீர்கள் என்று தெரியப்படுத்துங்கள். உங்கள் கவலையை தீர்த்திட நான் முயற்சிக்கிறேன்,'' என்றது மைனா.

""மைனாவே! நீ வீணாகப் பிடிவாதம் செய்கிறாய்! என் கவலையை கேட்பதால், உன்னால் எதுவும் செய்திட முடியாது. எனவே, உனது எண்ணத்தை மாற்றிக் கொண்டு கூட்டின் உள்ளே சென்று அடைந்து கொள்,'' என்றார் முனிவர்.

""ஐயா! முனிவரே! நான் மறுபடியும் மன்றாடி கேட்டுக் கொள்கிறேன். உங்கள் கவலை என்னவென்று கூறுங்கள்,'' என்றது மைனா.

""மைனாவே! நான் கடவுளைக் காண வேண்டும் என்று எத்தனை ஆண்டுகளோ முயற்சித்து வருகிறேன். இதுவரையிலும் கடவுள் என் கண்களுக்கு காட்சி தரவில்லை. அதனால்தான் கடவுளைக் காண முடியவில்லையே... என்ற ஏக்கத்துடன் இருக்கிறேன்,'' என்றார் முனிவர்.

""முனிவரே! இது சாதாரணமான விஷயம். இதற்காகவா கவலைப்படுகிறீர்கள்! இதோ நான் கடவுளை வரவழைக்கிறேன் பாரும்,'' என்றபடி, ""கடவுளே! கடவுளே,'' என்று கத்தத் தொடங்கியது மைனா.

அன்று முழுக்க மைனா கத்தியும், கடவுள் வரவில்லை. மைனாவோ அடுத்த நாளும் கத்துவதைத் தொடர்ந்தது. முனிவரோ செய்வதறியாது திகைத்துக் கொண்டிருந்தார். மைனாவோ உயிர் பிரியும் நிலைக்கு வந்தது. அந்நேரத்தில் கடவுள் அங்கு காட்சியளித்தார்.
கடவுள் அருளால் மைனாவுக்கு மோட்சம் கிடைத்தது.

""கடவுளே! நீர் இத்தனைக் காலமாக எனக்கு ஏன் காட்சித் தரவில்லை?'' என்று கேட்டார் முனிவர்.

""முனிவரே! என்னைக் காண வேண்டும் என்ற முயற்சியில் நீர் உறுதியாக இல்லை. உறுதி குலைந்து காணப்பட்டீர். மைனாவிடம் உறுதியிருந்தது. அது உயிர் பிரியும் நேரத்தில் கூட என்னை அழைத்தது. அதனால் காட்சி கொடுத்தேன்,'' என்றார் கடவுள்.

தன் தவறை உணர்ந்தார் முனிவர்.