துள்ளி வ‌ருகுது வேல்! தூர‌ப்போ! த‌மிழ்ப்ப‌கையே தூர‌ப்போ!

புற்றீசல்களின் புயல்!
புதுக்கவிஞர்களின்
படைக்கு இது தான்
இங்கே பெயர்.

அந்துப்பூச்சிகளாய்
வெள்ளைக்காகிதங்களை
அரித்து தின்னுவதை விட
வேறு என்ன வேலை.
"எமக்குத் தொழில் கவிதை"
என்று மீசை முறுக்கிக்கொண்டு
கவியரங்கங்களுக்கு
காவடி எடுக்க‌
நாங்கள் தயங்கியதே இல்லை.
தேவபாஷைகளும்
அந்நிய லேங்குவேஜுகளுமே
அந்த‌க் காவ‌டிக‌ள்.

இமயமலை கட்டுவதாய்
எண்ணிக்கொண்டு
வாக்கியங்களை
அடுக்கிக் கொண்டே போவோம்.
இறந்த உடலுக்கு
வெட்டியான் அடுக்கும்
வரட்டிகளில் கூட
உயிர் தூவிக்கிடக்கும்.
நாங்கள் அடுக்கும்
சொற்கூட்டங்களிலோ
மன விரிசல்கள்
வாய் பிளந்து கிடக்கும்.

எருக்கம் பூக்களில்
மல்லிகைகளின் முகவரிகளை
தேடிக்கொண்டிருப்போம்.
ஒரு தென்னை மரத்தின் நிழல்...
ஒரு மைனாக்குருவியின்
கீச்சுக்குரல்கள்....
நீர்க்குமிழிகளில்
எங்களுக்கு மட்டுமே தெரியும் சில
நீல நயனங்கள்...
என்றெல்லாம்
பேனாக்களில்
கூடு கட்டிக்கிடப்போம்.

ஒன்றுமே இல்லாத
மௌனத்தை
உருட்டிப்பிசைந்து
ஒரு பேய் வீடு கட்டி
குடியிருப்போம்.
நிழல்களின் பசியெடுத்து
நிழல்களையே தின்று
நிஜத்தின் கல்லறை மேல்
நீண்டு படுத்திருப்போம்.
ஏனெனில்
நாங்கள் புதுக்கவிஞர்கள்

தொன்மை தோய்ந்த
வரலாறுகள் செறிந்த
சதைப்பிடிப்பான மொழியைக்கூட
தாய்மொழி என்ற
ஒரே காரணத்திற்காக
தள்ளிவைத்துவிட்டு
சிந்தனை வறண்ட பின்னே
அந்நிய மொழிமோகத்தில்
வெறும் எலும்புக்கூடுகளின்
சித்திரத்தை சமைத்துவைத்து
அவார்டுக்காக
அருந்தவம் கிடப்போம்..

வாழ்க்கையை
சாவு என்று
அர்த்தப்படுத்திக்கொள்வோம்.
மரணத்தை
இனிமையான
ஜனனம்
என்று கவிதை படைத்திடுவோம்.
நீங்கள் அழுது காட்டுவதை
நாங்கள் எழுதிக்காட்டுவோம்.
கண்ணீரின் விழுதுகளில்
பிரம்மனின் தொப்பூள் கொடி
ஊஞ்சல் கட்டி வைத்திருப்பதாய்
மூளியான வரிகளில்
மூண்டெழுந்த கற்பனையை
தோரணம் கட்டி வைப்போம்.
ஏனெனில்
நாங்கள் புதுக்கவிஞர்கள்.

தாய் மொழி...தமிழ் மொழி..
என்றெல்லாம்
பிதற்றிக்கொண்டிருக்க மாட்டோம்.
தாய்மொழியின் பேச்சை விட
வேற்று மொழிக்கூச்சல்களே
சூடாக இங்கு வியாபாரம் ஆகிறது.

புரியவிடாமல் எழுதுவதில் தான்
"கிக்கே" இருக்கிறது.
தாயும் ஆனவன்" என்ற இறைவனை
"மாத்ரு பூதம்" என்று
பயங்காட்டி எழுதுதில்
எங்களுக்கு கொள்ளைப் பிரியம்.
பயமாய்
"புரியாமலேயே இருக்கிற
போதையே
இவர்களுக்கு "சாமி".
"தாமரைச்செல்வன்"
என்று ஆண்டவனை
அசிங்கமாகவெல்லாம்
அழைக்க மாட்டோம்.
"புண்டரிக நாதன்"
என்று அழகாய்
குரல் கொடுப்போம்.
நீங்கள் புரிந்து கொள்வதற்காக
நாங்கள் எழுதவில்லை.
புரியாமை என்னும் புதைமணலில்
நீங்கள்
புதைந்து கொண்டே இருப்பதற்கே
நாங்கள் எழுதுகிறோம்.
ஏனெனில்
நாங்கள் புதுக்கவிஞர்கள்.

தலையை சிலுப்பிக்கொண்டு
நரம்பு புடைத்துக்கொண்டு
ஏதோ ஒரு
நட்சத்திரத்தைப்பிடுங்கி
தலையணை அருகே
நட்டு வைத்துக்கொண்டு.....
தூக்கம் வராத
மண்டையோட்டுக்குள்
மத்தாப்பு கொளுத்திக் கொள்வோம்.
மந்திர வாக்கியங்களில்
மண்டிக்கிடந்து....
சூன்யத்துள் சூளை வைத்து
எங்களைச் சுட்டெரித்துக்கொள்வோம்.
அந்த சாம்பலிலிருந்து
நாளையே
பீனிக்ஸாய் பறப்போம் என்று
பீலா விட்டுக்கொண்டு....
பிய்ந்து கிடப்போம்.
ஏனெனில்
நாங்கள் புதுக்கவிஞர்கள்.

எங்கள் சொல்லாடல்களில்
புகைமூட்டம்
கவ்விக்கிடக்கும்.
காதல் பற்றி
எழுதும்போது மட்டுமே
எங்கள் பேனாக்களில்
மின்சாரம் பாயும்.
காதல் இல்லாவிட்டால்
இந்த சமுதாயம் கூட
எங்களுக்கு
ஒரு சவக்கிடங்கு தான்.
காதல் பரவசம்
காய்ந்து போன
முதியோர்களின்
முணுப்புகளை முணுப்புகளை
நாங்கள்
செவிசாய்ப்பதில்லை.
ஏனெனில்
நாங்கள் புதுக்கவிஞர்கள்.
.
காதலின் ஆவேசம் புரியாமல்
புதிய தலைமுறைகளோடு
மோத முடியாமல் ஒதுங்கிப்போகும்
நரைப்போன
கடல் நுரைகளே.
நொறுங்கிப்போங்கள்.
கிழச்சருகுகளே
நாங்கள் மின்னலின் கீற்றுகள்
ஈசிச்சேரில் அடைகாத்துகிடக்கும்
மரணப்பறவைகளே.
உங்கள் புலம்பல்களை
எங்கள் மீது
முட்டையிடவெண்டாம்.
ஏனெனில்
நாங்கள் புதுக்கவிஞர்கள்.

உங்க‌ள்
ச‌ங்க‌த்த‌மிழ் எங்க‌ளுக்கு
ச‌ங்க‌ட‌த்த‌மிழ்.
த‌ர‌வு கொச்ச‌க‌ க‌லிப்பா என்றும்
க‌ழி நெடில‌டி ஆசிரிய‌ப்பா என்றும்
ம‌லை ப‌டு க‌டாம் என்றும்
நெடுந‌ல் வாடை என்றும்
க‌ட‌ முடா என்று
எங்க‌ள் ப‌ல்லை உடைத்துக்கொள்ள‌
நாங்க‌ள் த‌யார் இல்லை.
சினிமா ந‌டிகையின்
க‌ட்டுட‌லையே
எங்க‌ள் க‌விதைக‌ளால்
"க‌ட்‍அவுட்" ஆக்கி
அவ‌ள் ச‌ங்கு க‌ழுத்தை
ச‌ங்க‌த்த‌மிழாக்கி
"இடையில்" தெரியும் இடைச்ச‌ங்க‌த்தையும்
க‌டைக்க‌ண் காட்டும் க‌டைச்ச‌ங்க‌த்த‌யும்
க‌டைவிரித்து
பணம் காய்ச்சி மரங்களுக்கு
பதியம் போட்டுக்கொண்டிருப்பவர்கள்
நாங்கள்
ஏனெனில்
நாங்க‌ள் புதுக்க‌விஞ‌ர்க‌ள்

தமிழ் எழுத‌
என்ன‌ வேண்டும்?
பேனா வேண்டும்.
என்று
புதுக்க‌விதை எழுதுப‌வ‌ர்க‌ள்
நாங்க‌ள்.
அத‌னால்
வேண்டாம் எங்க‌ளுக்கு த‌மிழ்.

தமிழையே
நக்கிக்கொண்டிருக்கும்
நாய்கள் அல்ல நாங்கள்.
ஒற்றைக்காலைத்
தூக்கிக்கொண்டு
ஒவ்வொரு
விள‌க்கு க‌ம்ப‌மாக‌
இருட்டைத் தேடித்
திரிபவையே நாங்க‌ள்.

தாய்மொழி என்றால்
நாய்மொழி தான்
இவைகளின் ஞாபகத்துக்கு
வருகின்றது

இவைகளின் க‌ழுத்துச்ச‌ங்கிலியை
கையில் பிடித்து வைத்திருக்கும்
தமிழ்ப்பகையே
தூரப்போ!
கண்ணுக்கு தெரியாமல் நின்று
எங்கள் கைகளையே கொண்டு
எங்கள் கண்களைக்குத்தும்
சூழ்ச்சிப்புகையே
தூரப்போ.
துள்ளிவ‌ருகுது வேல்
தூர‌ப்போ.
த‌மிழ்ப்ப‌கையே...நீ
தூர‌ப்போ!

( நன்றி - ருத்ரா - வார்ப்பு இணையம்)

அருமை. அருமை.

என்ன எழுதுவது என்றே தெரியவில்லை. ரசித்தேன்.

M.M.SENTHIL wrote:[link="/t109456-topic#1058650"]அருமை. அருமை.

என்ன எழுதுவது என்றே தெரியவில்லை. ரசித்தேன்.

நன்றி செந்தில்