விவேகானந்தர் பாதையிலே'........

சென்னை, எழும்பூர் ரயில் நிலையம். பிப்ரவரி 6 (1897) காலை 7.30 மணி. போட்மெயில் பிளாட்ஃபாரத்தில் நுழைகிறது. எள் போட்டாலும் கீழே விழாத அளவு கூட்டம். ஆயிரக்கணக்கில் மக்கள் திரண்டிருக்கிறார்கள். அத்தனை பேரும் லாரிகளில் பஸ்களில் கூட்டிக் கொண்டுவரப்பட்டவர்கள் அல்ல. காசுக்காக வந்த கூலிப் பட்டாளமும் அல்ல. மாறாக, காசு கொடுத்து பிளாட்ஃபாரம் டிக்கெட் வாங்கி உள்ளே வந்திருந்த பக்தர்கள் கூட்டம் அது. அன்றைக்கு பிளாட்ஃபாரம் டிக்கெட் ஸ்டாக் தீர்ந்து போய்விட்டது!

ஒரு ஸ்டேஜில் பிளாட்ஃபாரம் டிக்கெட் இல்லாமலேயே ஸ்டேசனுக்குள் நுழைய அனுமதி உண்டு என்றும் அறிவிக்கப்பட்டது. ஆனால் பிளாட்ஃபாரம் டிக்கெட் வாங்காதவர்கள் எல்லோரும் ஸ்டேஷனுக்கு வெளியிலேயே நின்றுவிட்டனர். எங்கு பார்த்தாலும் காவிக் கொடிகளும் மாவிலைத் தோரணங்களும் வரவேற்பு வளைவுகளுமாக ரயில் நிலையம் விழாக்கோலம் பூண்டிருந்தது. ரயில் பிளாட்ஃபாரத்தினுள் நுழையும் போதே, ""ஸ்வாமி விவேகானந்தருக்கு ஜே!'' என்ற கோஷம் விண்ணை முட்டியது. நாதஸ்வரக் கலைஞர்கள் மங்கள இசையைத் தொடங்கினர்.

ரயிலுக்கு மிக அருகில் நகரின் முக்கிய பிரமுகர்கள் ஜஸ்டிஸ் சுப்பிரமணிய அய்யர் தலைமையில் மாலை பூர்ணகும்ப மரியாதைகளுடன் நின்றிருந்தார்கள். நமது தேசத்தின் வரலாற்றில் சென்னையில் சுவாமி விவேகானந்தருக்கு அளிக்கப்பட்டது போன்று ஒரு வரவேற்பு வேறு எவருக்கும் வேறு எந்த ஒரு காலத்திலும் அளிக்கப்பட்டதில்லை என்பது உறுதி.

சுவாமிகள் தனது கம்பார்ட்மென்டின் வாயிலில் நின்றபடி வெளியே நோட்டம் விடுகிறார். எங்கு நோக்கினும் அலைகடலென மனிதத் தலைகள். அப்போது தூரத்தே ஒரு வயதான கிராமத்துப் பெண்மணி, முண்டியடித்து முன்னேற முடியாமல் கூட்ட நெரிசலில் சிக்கித் தவித்துக் கொண்டு, தான் இருந்த இடத்திலிருந்தே சுவாமியின் முக தரிசனம் கண்டு கரங்களை தலைக்கு மேல் குவித்துக் கண்ணீர் மல்க நின்றார்.

அதைக் கண்ணுற்ற சுவாமிஜி தன்னருகே நின்றிருந்த சுப்பிரமணிய அய்யரிடம் ஏதோ சொல்ல, அவர் உடனே அந்தப் பெண்மணியைக் கூட்டத்திலிருந்து விலக்கி, சுவாமியிடம் அழைத்து வருகிறார்.

அந்த வயதான பெண்மணி சுவாமிஜியின் அருகில் வந்ததும், அவர் கால்களில் விழுந்து நமஸ்கரித்து எழுந்து நின்று கண்களில் ஆனந்தக் கண்ணீர் மல்க, ""ஐயா, ஞானசம்பந்தப் பெருமானைப் போல வந்திருக்கீங்களே... என்ன பாக்கியம் நாங்கள் செய்தது?'' என்று கூறினார்.

அவள் தழுதழுத்த குரலில் தமிழில் கூறியதன் பொருள் புரியாது சுவாமிஜி, சுப்பிரமண்ய அய்யரை நோக்கினார்.

அய்யர், ""ஞானசம்பந்தப் பெருமான் எங்ஙனம் பாண்டிய நாடு சென்று சமண இருளை அகற்றி சைவத்தின் மேன்மையை நிலை நாட்டினாரோ, அப்படி சுவாமி அமெரிக்கா சென்று கிறிஸ்தவ இருளை அகற்றி, ஹிந்து ஞான ஒளியைப் பரப்பி வந்துள்ளார்...'' என்று அந்தப் பெண்மணி பாராட்டுவதாக ஆங்கிலத்தில் கூறினார்.

ஏற்கெனவே யாழ்ப்பாணத்தில் சுவாமிஜியைப் பலர் ஞானசம்பந்த பெருமானுக்கு ஒப்பிட்டுப் பேசியிருந்ததால் சுவாமிஜி அப்பெண்மணியின் சமய ஈடுபாட்டையும் இரண்டு பேர்களின் பணிகளையும் ஒப்பிடும் அறிவு ஆற்றலையும் கண்டு வியந்து போனார். சுவாமிஜியின் விழித்திரையை கண்ணீர்த் துளிகள் மறைத்தன.

வங்கத்து மக்களுக்கு சுவாமிஜிகளிடம் இருந்தது வெறும் மாநில உணர்வுப் பாசம்தான். ஆனால் தமிழர்களுக்கு இருந்த சமய உணர்வால் சுவாமிஜியிடம் இருந்த பாசம் அதைவிட நெருக்கமானது. இதில் சந்தேகமில்லை.

இன்றும் கூட தமிழகம் விவேகானந்தரை உறவு கொண்டாடும் அளவுக்கு வங்க மாநிலமோ, வட பாரதமோ, குஜராத்தோ, மஹாராஷ்டிரமோ ஏன் வேறு எந்த மாநிலமும் உறவு கொண்டதில்லை.

("விவேகானந்தர் பாதையிலே' என்ற புத்தகத்தில் ஆர்.பி.வி.எஸ். மணியன்)

விவேகானந்தர் அமெரிக்கா செல்வதற்கு வேண்டிய
ஏற்பாடுகளை செய்தவரே இராமநாதபுரம் மன்னர் பாஸ்கர சேதுபதிதான்...
-
சிகாகோவில் பேசிவிட்டு விவேகானந்தர் முதன் முதலில் தமிழகத்தில் வந்த இறங்கினார். அதுவும் எந்த மன்னர் தமது அமெரிக்கப் பயணத்திறகுக் காரணமாக இருந்தாரோ, அந்த மன்னர் வாழுகின்ற இராமநாதபுரம் மாவட்டத்தில் உள்ள இராமேஸ்வரத்தில்தான் விவேகானந்தர் இறங்கினார்.

விவேகானந்தர் ஒரு காலைப் பதித்து மற்றொரு காலை மண்ணில் வைத்த அந்த இடம் இன்றும் ‘குந்துக்கால்’ என்று அழைக்கப்படுகிறது.

சென்னையில் விவேகானந்தர் தங்கிய இடம் ‘விவேகானந்தர் இல்ல’மாகக் காட்சியளிக்கிறது.

இவை எல்லாவற்றையும் விட, விவேகானந்தரின் சீடராக நிவேதிதா இருந்ததும்.

நிவேதிதா - தேவியின் சீடராக மகாகவி பாரதியார் வாழ்ந்ததும் சிறப்பு மிக்கவைகளாகும்.