மானம்

''மாமா!'' என்ற உஷாவின் குரல் கேட்டு, திரும்பிப் பார்த்தார் சபேசன். ராகவனின் தந்தை.

''வேலைக்காரப் பையன் இன்றைக்கு வரவில்லை. அவருக்குச் சாப்பாடு அனுப்பவேண்டும்...''

''அதற்கென்னம்மா! நீ போய் 'கேரியரை' ரெடி பண்ணு. நான் போய்க் கொடுத்துவிட்டு வந்து விடுகிறேன்!'' என்றார் அவர்.

மாலை மணி ஆறு. ஆபீசிலிருந்து வந்ததும் வராததுமாக உஷாவிடம் பாய்ந்தான் ராகவன்.

''உன்னை யார் அப்பாவிடம் சாப்பாட்டைக் கொடுத்து அனுப்பச் சொன்னது?''

''வேலைக்காரப் பையன் வரவில்லை...''

''சே... உன்னாலும் அப்பாவாலும் எனக்கு எத்தனை அவமானம் தெரியுமா?''

''அவமானமா? அப்படி என்ன செய்தார் அவர்?''

''அவர் போட்டுக்கொண்டு வந்திருந்தாரே, அது என் சட்டை... புத்தம் புது டெரிகாட்டன். போன வாரம் நான் ஆபீசுக்குப் போட்டுக்கொண்டு போன சட்டை. அதே சட்டையை அப்பாவும் மாட்டிக்கொண்டு வந்தால் என்ன அர்த்தம்? அப்பாவும் பிள்ளையும் ஒரே சட்டையையே மாற்றி மாற்றிப் போட்டுக்கொள்கிறார்கள் போலிருக்கிறது என்று பார்ப்பவர்கள் நினைக்க மாட்டார்களா? என் மானம் போகாதா இதனால்? இது ஏன் உனக்கும் சரி, அப்பாவுக்கும் சரி... உறைக்கவே இல்லை?''

''உறைக்கவேண்டியது உங்களுக்குத்தான்!''

''என்ன சொன்னாய்?''

''உண்மையைத்தான் சொல்கிறேன். போட்டுக்கொண்டு போக அப்பாவிடம் சட்டை இருக்கிறதா இல்லையா என்று கூடக் கவனிக்க நேரமில்லாமல் ஆபீஸ், அது இது என்று பறக்கிறீர்களே! வெளியே போக சட்டைக்கு... பாவம், அவர் என்ன செய்வார்? நான்தான் உங்கள் சட்டையை எடுத்துக் கொடுத்துப் போட்டுக் கொள்ளச் சொன்னேன். உங்கள் மானத்தை வாங்குவதற்காக அல்ல; காப்பாற்றுவதற்காக! புரிந்து கொள்ளுங்கள்'' என்றாள் உஷா.

ராகவன் வாய் திறக்கவில்லை.

-எஸ்.தேவகி

மஹா மோசமான பிள்ளையாக இருக்கானே ....................... இவா எல்லாம் சம்பாதித்து என்ன பயன்?..............பெற்ற அப்பா அம்மா மற்றும் வீடக்கூட கவனிக்காத இவனெல்லாம் ஆபீஸ் இல் என்ன வேலை செய்து கிழிக்கப்போறான்....... .இது போல பொறுப்பில்லாதவர் களைக்கண்டால் எனக்கு ரொம்ப எரிச்சல் வரும் சிவா !

அப்பாவுக்கு ஒரு சட்டை கூட இல்லையா ? நம்பும்படியாக இல்லையே ! அப்பாவை மகன் வெறுப்பதற்கு ஆயிரம் வழிகள் இருக்கின்றன . அதில் ஏதாவது ஒன்றைக் கையாண்டிருக்கலாம் .

நன்று