உழவும் உழவனும் மரணத்தின் விளிம்பிலே (பொங்கல் விழாக்கவிதை

அதிகாலைப் பொழுதினில்
வெறுங்காலால்
வெளுத்த வேட்டியுடன்
சேற்றில் கால் பதித்து
கட்டிளம் காளையை கைப்பிடித்து
நிலம் பிளந்து
விதைத்த விதை
வான்நோக்கி
விருட்சமாய் ................................
நெல்மணிகள் சுமை தாங்கமறுத்து
பெண்ணின் நாணமாய்
தரை தடவியது
அம்மணிகள் வீடு புகுவதற்குள்
அவன் புரண்டபாடு
உழவுக்கலப்பையும்
உருண்டிருக்காது
புரண்டிருக்காது .


கதிர் அறுக்கும் பெண்டிர்
கருவறை சுமந்த குழவியை
கருவேலை நிழல் கிடத்தி
கதிரறுக்கும் பொழுதினில்
கைப்பட்ட காயத்தை
களிமண்ணால் மருந்திட்டு
மதிய உணவுண்ணும் பொழுதினில்
உப்பிட்ட மிளகாய்
உரசிய காயத்தில்பட
புரண்ட கண்ணீரும்
புலர அவள் பொழுதும்
புண்பட்ட வாழ்கையை
புகழ்ந்தாலும் போதாது.

உழைத்துக் கலைத்த உழவனுக்கு
உறக்கமேது............
ஓய்வேது..............
அதிகாலை ஆதவனின் எழுச்சியாய்
அவனது உழைப்பு
நாள்தோறும்
குழந்தையை குடில் அமர்த்தி
தன் மணிகளை மறந்து
நெல்மணியே உறவாய்.........
நெல்மணியே உயிராய் ..........
வாழும் உழவனது வாழ்வில்
வாக்கரிசி போடும் விதமாய்
மும்மாரி பொழிய மறுத்த வருண பகவான்
எதிர்சாட்சி வழக்கறிஞராய் வாதாடுகின்றான்
பூமி தனில் பொழிய மறுத்து.
வருண பகவான் வழி விட்டால்
ரீட்டா, லைலா, நீலபுயலாய்
நீங்கா துயரமாய்
நித்தம் பயிரழித்து
பல உயிர் அழித்து
பச்சிளம் குழந்தை வயிற்றில் அடித்தாய்
உழவனது வாழ்வைத் துழைத்தாய்............
விந்தை மிகு விஞ்ஞான உலகில்
உழவன் வாழ்வென்பது
கம்பி மீது நடை பயணமாய்...............................






இளையகவி