மனித ஆடையின் முக்கியத்துவம் பற்றி நையாண்டிப் புலவர்!

ஆடையில்லாதவர் அரை மனிதர் - இப்படி ஒரு பழமொழி இருக்கிறது. இதற்கும் மேலே போகிறார் நையாண்டிப் புலவர்.

சொல்கிறார்: ஒரு கூட்டத்திலே நுழைகிறவருக்கு மரியாதை கொடுப்பதே அவரது அலங்கார ஆடைகள்தான். என்னதான் மெத்தப் படித்த மேதையானாலும் மேலாடையின்றி வருகிறவரை அவரது படிப்பை எண்ணிப் பார்த்து, அவையோர் தூக்கி வைத்துக் கொண்டாட மாட்டார்கள்.

அவையோரை விடுங்கள், புராணத்தில் பாருங்கள், பாற்கடல் என்ன செய்தது? பட்டுப் பீதாம்பரத்தோடு வந்த திருமாலை மதித்து மாப்பிள்ளையாய் ஏற்றுக் கொண்டு தன்னில் பிறந்த திருமகளைத் தந்தது. மேலாடையின்றி ஆண்டிக் கோலத்தில் மான் தோல் சுற்றிக்கொண்டு வந்த சிவபிரானுக்கு அது கொடுத்த பரிசு என்ன? ஆலகால விஷம் அல்லவா?

இதோ பாடல் :

மேலாடையின்றிச் சபைபுகந்தா லிந்த மேதினியோர்
நாலாயிரம் படித்தாலு மெண்ணார் நுவல் பாற்கடலோ
மாலானவர் மணி பொன்னாடை கண்டு மகளைத்தந்தே
ஆலால் மீந்தது தோலாடை கற்றுமரன்றனக்கே!

பாடல் புரிந்தாலும் பதம் பிரித்து அர்த்தம் சொன்னால் இன்னும் கொஞ்சம் விளங்கும். அதுதான் முறை. எனவே உரை :

மேலாடை இன்றிச் சபை புகுந்தால் - உடலின் மேல் செம்மையான உடை அணிந்து கொள்ளாமல் ஓர் அவையிலே நுழைந்தால், இந்த மேதினியோர் - இந்த உலகத்தினர், நூலாயிரம் படித்தாலும் எண்ணார் - அங்ஙனம் புகுந்தவர் பல இலக்கண, இலக்கியம் படித்தவராய் இருந்தாலும் மதிப்பதில்லை. நுவல் பாற்கடலோ - சிறப்பாக பேசப்படும் திருப்பாற்கடலானது, மாலானவர் மணி பொன் ஆடை கண்டு - திருமால் அணிந்திருக்கும் பட்டுப் பீதாம்பரத்தைப் பார்த்து, மகளைத் தந்தே - தன்னிடத்தில் பிறந்த திருமகளை அவருக்கு தந்துவிட்டு, தோல் ஆடை சுற்றும் அரன் தனக்கே - புலித் தோலை உடையாகத் தரித்த சிவபெருமானுக்கு, ஆலாலம் ஈந்தது - ஆலகால விஷத்தைக் கொடுத்தது, எப்படி இருக்கிறது!

-தேனீ

மிகவும் அருமை சிவா...