மனம்...

வேட்டைக்காரன் எப்படி தன் அம்பை தொடுக்கிறானோ, அப்படித்தான் அறிவுள்ள மனிதன், ஊசலாடும், சலனமான, கண்காணிக்க முடியாத, கட்டுக்கடங்காத, தன் மனத்தை ஒருமைப்படுத்தி தொடுக்கிறான்.

உலக பந்த பாசத்திலிருந்து விடுபடும்போது, மனமானது தண்ணீரை விட்டு வெளிவந்து விட்ட மீனைப் போன்று துடிதுடிக்கும்.

ஆச்சரியம், உண்மையில் மனத்தைக் கட்டுப்படுத்துதல் மிகவும் கடினம்தான். அது வேகமாகச் சென்று விரும்பியதைப் பற்றிக் கொள்ளும். உண்மையில் பயிற்சி பெற்ற மனமே சந்தோஷமடையும்.

மிகவும் நுண்ணிய இந்த மனத்தைத் துருவி ஆராய்வது மிகவும் கடினம். அறிவாளி அதனைக் கண்காணிக்க வேண்டும். கண்காணிக்கப்பட்ட மனமே ஆனந்தத்தைக் கொண்டு வருகிறது.

தனிமையில் எங்கோ சுற்றிக் கொண்டும், உருவமற்றதாயும், இதயம் என்னும் குகையில் ஆசுவாசமாகவும் இருப்பது மனம். இம்மனத்தை யார் கட்டுப்படுத்துகிறார்களோ, அவரே பந்த பாசத்தினின்று விடுபட்டவர் ஆவர்.

யார் மனம் நிலையற்றதாகவும், நல்லறிவு புகட்டப்படாமலும் உள்ளதோ, யார் மனம் நம்பிக்கையில்லாமல் அலைமோதுகிறதோ, அந்த மனிதனின் அறிவுத் திறன் தூய்மையான நிலைக்கு வராது.

ஆசையினால் கறைபடியாதவனும், வெறுப்பினால் தொடப்படாதவனும், நல்லதுக்கும் கெட்டதுக்கும் அப்பாற்பட்டு இருப்பவனும் எவனோ, அவனே விழிப்புடன் பயமின்றி இருப்பவன் ஆவான்.

உடைந்துபோகும் மட்பாண்டம் போன்றது தான் இவ்வுடல் என்று அறிந்து, நகரத்தை ஒரு கோட்டை காப்பதுபோல, மனத்தை நன்றாகக் காப்பாற்றி வைத்து, பின் அறிவுடைமை என்ற கத்தியினால் பந்த பாசத்தோடு போரிடு; நீ பந்த பாசத்திலிருந்து காக்கப்படுவாய்.

ஒரு விரோதி மற்றொரு விரோதிக்கு என்ன கெடுதல் செய்தாலும், வெறுப்பவன் வெறுப்பவனுக்குக் கெடுதல் செய்தாலும், தவறாகத் தூண்டப்பட்ட மனம் தனக்குத்தானே மிகவும் கெடுதல் செய்கிறது.

தன் மனத்தின் நல்ல தூண்டுதலால் அன்றி, தாயோ, தந்தையோ, மற்ற எந்த உறவினரோ, நமக்கு எந்தவித பெரிய நன்மையும் செய்துவிட முடியாது.

புத்தர்.