.குழந்தையும் தெய்வமும்

-


மருத்துவ மனையில் அந்தப் பெண்ணுக்குப் பிரசவம் நடக்கிறது.
அறுவை அரங்கத்திற்கு முன்னதாக அவளது கணவன், தாய்
தகப்பனார் உட்பட உறவுகள் சூழ்ந்திருக்கின்றன.

தாயானவள் பிரசவத்தின்போது ஓலமிட்டழுகிறாள்.

பிரசவித்த பிறகு தாயின் அழுகை ஓய்கிறது.

அதேவேளை, அனைவரது முகத்திலும் சோகத்தின் குறியீடு
தோன்றுகிறது.

கடிகார முள்ளின் சத்தம் மட்டுமே அப்போது எதிரொலிக்கிறது.

சற்று நேரத்தில் உள்ளே குழந்தையின் அழுகுரல் கேட்கிறது.

அனைவரது முகமும் அப்படியே சந்தோஷத்திற்கு மாறுகிறது!
பெண்ணின் பெற்றோர் கண்கள் குளமாகின்றன. நெக்குருகிப்
போகிறார்கள்.

தாயின் வயிற்றுக்குள் இருந்த குழந்தை உலகிற்கு
வந்தவுடனேயே முதற்கண் அழுகிறது. குழந்தை அழுவது
ஆரோக்கியத்தின் எதிரொலி என்று பெரியவர்கள்
சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

உண்மையில் குழந்தை அழவேண்டும். அது அறிவியல்
பூர்வமான உண்மை.

குழந்தை குறைபாட்டுடன் பிறந்திருந்தால் அழாது என்பார்கள்.
அழுதால் அது குறையில்லாமல் பிறந்திருக்கிறது என்று அர்த்தம்!

எனவே, அழுகைக்குள் அர்த்தங்கள் உண்டு.

ஒரு குழந்தையின் அழுகைக்குள்ளும் இன்பம் துன்பம் என்ற
இரண்டு விடயங்கள் இருக்கிறது.

நான் சிறுவனாக இருந்தபோது ஒரு நாள் மாலை

என் தாயார் கையில் பிஸ்கட் பாக்கெட்டுகளை வாங்கிக்
கொண்டு புறப்பட்டார்.

'எங்கே போறீங்க, நானும் கூட வர்றேன்’ என்றேன்.

அவர் சற்று யோசித்தார்.
சொந்தக்காரப் பெண்மணிக்கு குழந்தை பிறந்திருக்கு,
போய்ப் பார்த்துவிட்டு வபரேன்டா. நீ தெருப்பசங்களோட
விளையாடிட்டு இரு' என்றார்கள்.

'பொறந்த குழந்தைக்குப் பிஸ்கட்டு எதுக்கும்மா?'

தாயார் பதில் சொல்ல முடியாமல் திகைத்தார்.
'வெறுங்கையோடு போகக்கூடாதுடா அதனால வாங்கிட்டுப்
போறேன்' என்றார்.

'அப்படின்னா அதை யார் சாப்பிடுவாங்கம்மா? என்று
கேட்டேன்.’

'அலமாரியில் உனக்கும் பிஸ்கட் பாக்கெட் இருக்குது.
போய் எடுத்துச் சாப்பிடு , நான் பத்து நிமிஷத்துல வந்துடறேன்'
என்று புறப்பட்டபோது நான் விடவில்லை. தாயாருடன்
தொற்றிக்கொண்டு போய்விட்டேன்.

பிரசவித்த பெண்ணிடம் பிஸ்கட்டு பாக்கெட்டுகளைக்
கொடுத்துவிட்டு, அவள் அருகில் கிடந்த குழந்தையை
அன்புடன் உற்று நோக்கினார் என் அன்னை.

நானும் உற்று நோக்கினேன்.

குழந்தை அன்று காலைதான் பிறந்திருக்கிறது. நாங்கள்
போயிருந்தது மாலைப் பொழுது.

குழந்தை கண்களை மூடி நன்றாகத் தூங்கிக்கொண்டிருந்தது.
நான் மெல்ல என் விரலை நீட்டி அதன் பட்டுக் கன்னத்தைத்
தொட்டுப் பார்த்தேன்.

என் தாயார் என் கைகளைத் தடுத்தார்.

'உஷ்...பாப்பா தூங்குது எழுப்பிடாதடா' என்றார் அன்னை.

அச்சமயம் குழந்தை முகம் மலர்ந்து அழகாகச் சிரித்தது!
அதைப் பார்த்தக் குழந்தையின் தாயாரும் என் தாயாரும்
ஒரு சேர முகம் மலர்ந்து சிரித்தார்கள்.

நானோ ஒன்றும் புரியாமல் இருவர் முகத்தையும் மாறி மாறிப்
பார்த்தேன்.

மெல்ல என் தாயாரிடம், 'பாப்பா தூங்குதுன்னு சொன்னீங்க .
ஆனா சிரிக்குதே?' என்று காதில் கிசுகிசுத்தேன்.

'உஷ்..பாப்பாகிட்ட சாமி என்னமோ பேசிட்டிருக்கறாரு'.
அதான் சிரிக்குது என்றார்.

சொல்லி முடிக்கவில்லை.

குழந்தை திடீரென்று சோகத்துடன் முகத்தைச் சுழித்தபடி
உள்ளுக்குள் தேமித் தேமி அழ ஆரம்பித்தது!

என் தாயாரிடம் பாப்பா ஏம்மா அழுது? என்று கேட்டேன்.

'சாமி பாப்பாவைக் கிள்ளி விட்டுருக்காருடா, அதான் அழறது'
என்றார்.

'என்னைத் தொடக்கூடாதுன்னு சொன்னே, சாமின்னா மட்டும்
பாப்பாவைக் கிள்ளி விடலாமாம்மா?' என்றேன்.

'சாமி பாப்பாவோட விளையாடிட்டு இருக்காரு. அதைக்
கெடுத்துடாதடா, வா போகலாம்' என்று சொல்லிவிட்டு
என் கையைப் பிடித்து இழுத்தார்.

அன்னையிடமிருந்து கையை உருவிக்கொண்டு மறுபடியும்
பாப்பாவின் அருகில் போய் நின்று அதன் முகத்தையே உற்றுப்
பார்த்தேன்.

என்ன ஆச்சரியம் !
-
------------------------------
By கே.எஸ். இளமதி
தினமணி