உழவனின் காதல்…

-

-
உழவனின் காதல்
விடியும் வேளை
விடியல் தேடி
வியர்வை விடுகின்றான் - உழவன்
-
விதையை இடுகின்றான்
முடிவில்லாமல்
முன்செல் ஏர்ப்பின்
முயன்று நடக்கின்றான் - உழைப்பை
-
முதலாய்க் கொடுக்கின்றான்
மடியில்லாமல்
மாடாய்த் தானும்
மண்ணை உடைக்கின்றான் - அதனுள்
-
மர்மம் படைக்கின்றான்
அடியும் நுனியும்
அனைத்தும் பார்த்தே
அன்பால் வளர்க்கின்றான் - பயிராய்
-
அவனே துளிர்க்கின்றான்
ஆளே இல்லா அர்த்த சாமம்;
அல்லும் அழுகிறது - பனியாய்
அதுவே விழுகிறது...
-
காளை உழவன்
காணாப் போதில்
கண்கள் விழிக்கிறது - கனவின்
களிப்பாய்க் கொழிக்கிறது
-
நீளும் இலையை
நீட்டிப் பயிரே
நிலவை அழைக்கிறது - உழவன்
நிலையை உரைக்கிறது
-
மூளை மயங்கி
முத்துப் பனியில்
முங்கி நனைகிறது - அதனால்
மோகம் தணிகிறது
-
அல்லை விரட்டி
அன்போ(டு) உழவன்
அங்கே விரைகின்றான் - கண்டே
அல்லோன் மறைகின்றான்
-
சொல்லில்லாமல்
சொக்கும் பயிரின்
தோகை பார்க்கின்றான் - பனியின்
தோய்வால் வேர்க்கின்றான்
-
புல்லே முத்தம்
பொழிந்த தென்றே
பொங்கிச் சினக்கின்றான் - நெஞ்சம்
பொருமக் கனக்கின்றான்
-
கல்லாய் ஆகிக்
கலங்கி உள்ளம்
கதறிக் கரைகின்றான் - புல்லைக்
களைந்தே எறிகின்றான்
-
வீசுங் காற்றில்
விளைந்த பயிரும்
வெற்றாய்ச் சலசலக்கும் - அதிலும்
விஷயம் பலவிருக்கும்
-
பாசத்தோடு
பழகும் உழவன்
பாடும் பாட்டிருக்கும் - காதற்
பரிசாய்ப் பூப்பிருக்கும்
-
நேசங் கொண்டே
நெஞ்சோடிணையும்
நினைவுச் சேகரிப்பும் - உணர்வில்
நிலவும் தீஎரிக்கும்
-
ஆசைக் காதல்
அடைந்தே உள்ளம்
அனலாய் உறைந்திருக்கும் - அதனால்
அதில் நெல் நிறைந்திருக்கும்
-
தோகை வெளுக்கத்
தொய்ந்தே பயிரும்
தொலையும் நாள்நெருங்கும் - உழவன்
-
தூக்கத் தோளுறங்கும்
மோகம் கொடுத்த
மொத்தப் பரிசாய்
முத்துச் சரமிறக்கும் - பின்
-
முடிவை வரவேற்கும்
சோகம் கசக்கும்
துவைக்கும் நெஞ்சை
துண்டித் ததுபோகும் - நினைவே
-
துணையாய் அசைபோடும்
வேகும் நெஞ்சின்
வேதனை தீர்க்கும்
விதமாய் பணியிருக்கும் - கையில்
-
விதைநெல் மணியிருக்கும்
-
--------------------------------
- சந்தர் சுப்ரமணியன்
கவிதை மணி