எல்லோரும் விரும்பும் ஆபரணம்தான் புன்னகை.

மாணவனும் ஆசிரியரும்

ஒரு மாணவன் பேருந்தில் போய்க் கொண்டிருந்தான்.
அடுத்த நிறுத்தத்தில் ஏறிய அவன் பள்ளி ஆசிரியர்
உட்காருவதற்கு இடமில்லாமல் அவன் அருகில் வந்து
நின்றார்.

அந்த மாணவன் உடனே எழுந்து நின்றான். அவர் அவன்
தோளை பிடித்து அமுக்கி உட்காரவைத்து “மரியாதை
மனசில் இருந்தா போதும். நீ உட்கார்ந்து கொள்” என்றார்.
அவன் அமைதியாக உட்கார்ந்து விட்டான்.

பேருந்து அடுத்த நிறுத்தத்தில் நின்றது. மறுபடியும் அவன்
எந்திரிக்க, “தம்பி! எனக்கு உடம்புல பலம் இருக்கு.
உன் மரியாதைக்கு நன்றி. நீ உட்கார்ந்து கொள்” என்றார்.

குனிந்த தலை நிமிராமல் உட்கார்ந்திருந்த மாணவன்
அடுத்த நிறுத்தம் வந்ததும் அவன் தோளை பிடித்திருந்த
வாத்தியார் கைகளை எடுத்தாவாறே தேம்பி அழ
ஆரம்பித்தான். “ஐயா, நீங்க ஏறுன பஸ்ஸ்டாப்ல நான்
இறங்க வேண்டியவன். நீங்க என்னை இறங்கவிடாம
உட்கார வச்சு, உட்கார வச்சு மூன்று ஸ்டாப் கொண்டு
வந்துட்டீங்க” என அழ ஆரம்பித்தான்.

இவ்வாறு மரியாதை நிமித்தம் செய்யும் செயல்கள் கூட
நகைச்சுவையாக மாறி விடுவதுண்டு.

நகைச்சுவையாக பேசுபவர்கள் அருகில் அரைமணி நேரம்
இருந்தால் போதும். அன்றைய தினம் முழுவதும்
சந்தோஷமாகவே இருக்கும்.குழந்தைகளிடம் கோபத்தைக்
காட்டாமல் எப்பொழுதும் சிரித்த முகத்துடன் இருக்க
வேண்டும் அப்போதுதான் குழந்தைகளும் நல்ல முறையில்
வளர்வார்கள். கெட்ட வார்த்தைகள் பேசும் கோபக்கார
பெற்றோரின் குழந்தைகள் தாங்கள் கேட்ட அனைத்து கெட்ட
வார்த்தைகளையும் மற்றவர்களிடம் பேச ஆரம்பிக்கிறார்கள்.

சிரிப்புக்கு பஞ்சமில்லாத வீட்டில் குழந்தைகள் மகிழ்ச்சியுடன்
வளர்கிறார்கள். விலையில்லாத, அணிவதற்கு எளிதான,
எப்பொழுதும் சூடிக்கொள்ளும், எல்லோரும் விரும்பும் ஆபரணம்
தான் புன்னகை. புன்னகை பூப்போம். ஆரோக்கியம் காப்போம்.

-டாக்டர் ஜெ.ஜெயவெங்கடேஷ்,
மருத்துவ இதழியலாளர்,
நன்றி-தினமலர்